تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
آمار
وب سایت:
<-PollName->
سروش روز
در ماه فروردین علاوه بر عید نوروز چند جشن دیگر هم وجود داشت، یکی در روز ششم، که زادروز زرتشتدر نظر گرفته شده‌است (که فاقد منبع تاریخی است)، روز نوزدهم جشن فروردگانو دیگری جشن سروش روز بود. این روز از این روی فرخنده دانسته می‌شد که به سروشاختصاص داشت و سروش فرشته‌ای است که شب را مراقبت می‌کندبه غیر از سروش روز در روز هفدهم هر ماه نیز سروش نام دارد. در برهان قاطعآمده‌است که نیک است در این روز دعا کردن و به آتشکده رفتن.
جشن آبانگاه
در روز دهم ماه فروردین جشنی برگزار می‌شده‌است، موسوم به آبانگاه که آنهم با آب و باران و مراسمی در تقدیس آن مربوط است.
جشن خزان
گویا دو جشن تحت عنوان خزان برگزار می‌شد. جشن خزان نخستین و جشن خزان دوم. اولی در روز هشتم شهریور ماه و دومی روز اول مهر.
سیرسور
در روز چهاردهم دیماه رسم بود که خوراک‌هایی با سیرطبخ کرده و بخورند. از آنجا که به اعتقادایرانیان باستان در این روز بود که دیوانبر جمشیدچیره شدند و او را کشتند بنابراین رسومی را برای دفع دیوان داشتند که یکی از آن ها خوردن سیر بود. آنان سیر را با غذا می‌خوردند یا آن را درون گوشت می‌نهادند و می‌پختند.
جشن بتیکان
روز پانزدهم از ماه دی یعنی روز دی به مهرکه دیبگاننیز خوانده شده، عامهٔ مردمی جشنی موسوم به بتیکانداشته‌اند. در این روز مردم برای از بین بردن موجودات زیان‌رسان از خمیر یا گل تندیسی از آدمی ساخته و آنرا در مدخل در یا راهرو خانه‌ها می‌نهادند، بعداً این مجسمه را می‌سوزاندند.
جشن گاوگیل
شانزدهمین روز از ماه دی که به نام ایزدمهر نام گذاری شده جشن گاوگیل یا کاوکیل واقع بوده استسبب این جشن را گفته‌اند مملکت ایران در این روز از ترکستانجدا شده و گاوهایی که ترکستانیان از ایرانیان به یغما برده بودند، پس گرفته‌شد.
جشن بادبره
وجه تسمیهٔ این جشن به عنوان آن است یعنی بادبره. گویند هفت سال در ایران باد نیامد. در این روز شبانی پیش کسری آمده گفت «دیشب آن مقدار باد آمد که موی بر پشت گوسفندان بجنبید.» پس در آن روز نشاطی کردند و خوشحالی نمودند و به این روز به یادگار به بادبره شهرت یافت. ابوریحان بیرونی می‌گوید در قمو حوالی آن باد روز با مراسم بسیار مفصلی که با شادی و پایکوبی همراه‌است برگزار می‌شود و بازاری تدارک می‌بینند که در آن بازار وسایل شادی و رفت‌وآمد و گونه‌ای کارناوالبرپا می‌گردد. اما در اصفهاناین روز را کژین می‌نامند و جشنی تدارک می‌شود به مدت یک هفته و چون جشن‌های بزرگ به طول می‌انجامد
یلدا
واژهٔ یلدااز زبان سریانیو به معنای تولد است و سبب این نام گذاری را چنین دانسته‌اند که در پایان این شب دراز که اهریمنیاست خورشیدیا مهرمتولد می‌شود و تاریکی را از میان می‌بردیلدا و مراسمی که در نخستین شب زمستان و بلندترین شب سال برپا می‌کردند، سابقه‌ای چند هزار ساله دارد و از رسوم ویژه آریایی‌هاست. اقوام قدیم هندوایرانیو هندواروپاییجشن تولد آفتاب را آغاز زمستان می‌گرفتند به ویژه ژرمنی‌ها عید تولد آفتاب را در آغاز زمستان گرفته و آن را به خدای آفتاب نسبت می‌دادند و این بی‌تناسب هم نیست، چه واقعاً آغاز زمستان مثل تولد جدید خورشید است. آشکار است که به موجب بلندترین شب که تاریکی که مظهر اهریمنبود بیشتر در زمین می‌پایید، این شب را نحس و بدیمن می‌شمردند. در شب یلدا جهت رفع این نحوست، آتش می‌افروختند، گرد هم جمع می‌شدند و خوان ویژه می‌گستردند. این سفره جنبهٔ دینی داشت و مقدس بود.
جشن بمو
جشن بمو بزرگترین و مهمترین جشن مانویان بوده‌است که در شهریور روز از شهریور ماه برابر با چهارم شهریور از گاهشماری مانوی برگزار می‌شده‌است. این جشن پس از قتل‌عام مانویان به فراموشی سپرده شد
نظرات شما عزیزان: